Taalarm moede

Ik tuin er in.
Laat me verrassen en versieren
met schoffel omwille van het hart
en zowat meer.

Laat het look zomaar zonder look weer staan.
Waar 't is begonnen, hoe onbezonnen,
de paardenbloem in de vrije omtrek
van een schets uit het bloemenleven.

Vogelmelk rust uitgemolken bleek,
goed en wel al uitgebloeid
al voor het zelfs begon ter aarde.

Doegras hoopt sprietend opnieuw
leven geel op groen. Daar
moet ik het afdoende mee doen.

Wat aangeslagen bungelen
de kaardenbollen boven over
het plaveisel tezamen met de gulden roede.

Van vorig jaar valt niets meer te vrezen.
Opgelucht piepen rood aangelopen
tengels uit de aarde. Uitlopers van de
overwintergasten.

Ze doen weer landjepik rondom een vijver
van poeltjes regen. Al is 't ooit gegraven
als een plas.