Ik zie mijn slachtoffers al komen

Al wijken zij ernstig van mij af. Net lopende schoenzolen, gekraagd en van onderen gespierd. Ze glijden, onbewust, bewegingloos van mij weg. Een levensvorm, nog onbegrepen, spreekt mij niet aan noch tegen. Richt onbedoeld wel schade aan met vreten. Dat dan weer eerder het schrapen van een wonderbaarlijke vorm blijkt met hun tandloze mond. Waarmee ze nooit spreken. Bij het ontleden verraden ze hun oogst, hoofdzakelijk een slasoort. Verre favoriet boven alle andere bladgewassen, ijsbergsla met name geniet hun sprakeloze mond.....

Halfwas

Neerslag in het gewas, de pronkers halfstok door de wind bijna ingehaald. Ik oogst me rot aan rijp fruit. Tegen slakken is geen kruid opgewassen, bij tijd en wijlen leg ik er eentje open en zie mijn bladsla tot moes weer vloeiend uit hun gespierde lijf terug stromen de grond. De kroon spannen de princessenbonen tegen iedere verdrukking in huishoog de vaandeldragers in mijn hof. Met bloed, zweet en tranen van het bietenrood loop ik te hoop met mijn rapen te koop. Leuren heeft geen pas in de overdaad van dit orgasme van puur genot waarin de groene weelde zich tooit. Het is lopen over spitskolen van vreugde ...ik loop dan ook over van genot van al die kapot gevreten kolen. Mijn medetuinders zijn met een voetzool alles de baas tot op het moment dat ik, spugzat, ten strijde trek met zakmes in aanslag voor een slachtpartij onder deze wildbraad. Geen slak blijft ongenaakbaar bij het zien van dit geweld onder de naaktslakken dat ik pleeg. Hopend op wat minder neerslag om die reden en de prangende vraag: "wanneer kom ik de egel tegen, behoudens scharrelend rond de plas".

Het gaat bergafwaarts met de eksters nu de fruitoogst binnen is gehaald, zo mikken nog op het laatste blinkende glas dat werktuigelijk voor hen is uitgestald. Zonder veel baat overigens, het haalt niets uit, zij verblijven gewiekst van mijn farmbozen af.